Нестанак
Остала је негда да у нама тиња
реч, ко сјајна звезда, што се јави сама,
на ноћноме своду, испод растиња
облака и магле, што живи у нама.
Чекајући зору, ока уплакана,
са радошћу болном нестанка и мрења,
спознајом да губи, пред налетом дана,
сваки напор борбе и животна хтења.
И та реч што беше наш занос и одраз,
још увек у чами, међ наслагом дише,
спутана са оним што донесе пораз,
неких снова сласних, којих нема више.
Са сновима тима, нестали смо сами,
у вечитој зими, што пролећа неће,
предани до краја судбини и драми,
у жаљењу губитка, у тражењу среће.