НЕМОЋ
Волео си многе ствари,
сад ништа не волиш.
Из дана у дан стариш,
из дана у дан постајеш све гори.
Немоћ полако те стеже,
страх душу обузима.
Знаш: многима је теже,
али то срцу не узимаш.
Свако данас мисли само о себи,
солидарност је тек проста ода.
Ни ти друкчији био не би,
Зашто бити издајник свог рода?
Волео си многе ствари,
оде младост пуста.
Оно што хтеде, ти не оствари,
био си тад без искуства.
Носило те срце, а не разум.
Хтео си свет да мењаш.
Сад знаш: прокоцкао си шансу.
Сад знаш: касно је за нова хтења.
Волео си лудо у младости,
девојку која те варала.
Волео си све радости,
стварност те потпуно разочарала.
Имао си светле идеале,
стварност их закопала.
Видео си бројне скандале,
а машта ти чиста остала.
Ох, машто пуста,
снови свемогући!
Сањам ли то искуства
или ме живот њима мучи?
© Љубодраг Обрадовић